कधी कधी एखादं पुस्तक असं आपल्या हाती लागतं, की सुरुवात करताना आपण फक्त पानं वाचतो, पण थोड्याच वेळात त्या पानांत आपण हरवून जातो. डोळ्यांसमोर चित्रं उभी राहतात, कानात संवाद ऐकू येतात, आणि नकळत आपण त्या कथेमध्ये एक पात्र होऊन जातो. श्री. ना. पेंडसे यांच्या “तुंबाडचे खोत” ह्या दोन खंडांत विभागलेल्या महाकाव्यासारख्या कादंबरीचं अनुभवणं असंच काहीसं आहे.